SEN YETER Kİ İSTE!

Bu şiir 2010 yılı civarlarında karanlık ve yağmurlu bir havada gerçekleşen bir olayın tesiriyle yazılmıştır.

Yağmurlu bir akşamda ıslandım hani,
Geç olmuştu vakit gönlüm seni istedi,
Ne gelen vardı ne giden, her yer bana ıssız,
Bir araç durdu aniden,
Gece geç vakit içim huzursuz.
Davet etti sahibi “buyurun” der gibi,
“Zahmet olur size, benim yolum merkezi”
“Varsın olsun bize zahmet dediğin nedir ki?”
“Hem lütuf sana değil, gerçekte bize!”
Bir tuhaftı, karanlıkta yüzünü seçemedim,
Anlamlı sözleri yüzünden korktu bakamadım,
İçimden geçti birden, Hızır mıdır, İlyas mı?
Yağmurun şiddetinden ettiğim duaya bir cevap mı?
Bilemedim, duygum karışık korku kapladı içimi,
Bu adam sıradan değil, sözlerinden belli.
Korkudan konuşamadım, içimi okur mu acaba diye?
İnerken: “Allah razı olsun!” dedim tüm cesaretimle.
O zaman gür bir sesle: “Asıl sanadır o dua!”
“Dün gece ne yaptın ki? Bizi sana koşturdu Mevla”
Buz kestim sözlerinden, hatırladım gecemi,
Allah’ım: Cevabın bana bu kadar acele mi?
Utandım seni test etmekten, ne olur beni affet!
Dara düştü mü kulun, hemen gönderirsin bir melek.
İmanım tam artık, anladım ve geçtim ilmelyakin,
Ben sana uzak olsam da, sen bana benden yakın,
Çok büyüksün Allah’ım, cevap verirsin her duaya,
Öğrendim artık bunu, çok şükür ki Mevla’ya!
Aciz misin “İSTE!”, samimi bir kalp ile,
Gör bak ki; Hızır ne çabuk yetişe!
İstemeye bilene verilecek çok şey var,
Sen yeter ki “İSTE!” vermeyi seven Allah var.
Eğer vermek istemeseydi,
İstemeyi de vermezdi,
Kapıyı nasıl çalacağını öğrenmek,
İşte o da kulun derdi…

Şimşir, 20 Ocak 2018, 07:00, Gönül Dilekçesi